مشارکت سیاسی جوانان به‌عنوان بزرگترین گروه جمعیتی کشور یکی از مهمترین مؤلفه‌های رفتار سیاسی شهروندان، چه از منظر پژوهشگران رفتار سیاسی و چه از حیث مدیریت سیاسی جامعة درحال تحول ایران، محسوب می شود. در مقالة حاضر نخست خلاصه‌ای از مهمترین دیدگاه‌های مربوط به مشارکت سیاسی و تصویری کلی از اشکال گوناگون مشارکت سیاسی ارائه می‌شود. سپس بر اساس یافته‌های پیمایشی که دربارة اشکال و سطوح مشارکت سیاسی دانشجویان توسط نگارنده به‌عمل آمده است، یکی از نظریه‌های جامعه‌شناختی مشارکت سیاسی، یعنی «نظریة منابع» مورد ارزیابی قرار می‌گیرد و برخی «منابع» مورد ادعای این نظریه به عنوان پیش‌بینی کننده‌های مشارکت سیاسی بررسی می شوند. یافته‌های تحقیق مذکور، با توجه به جمعیت خاص مورد بررسی، رابطة آماری معناداری را میان منابع اجتماعی‌ـ اقتصادی افراد و مشارکت سیاسی آنان نشان نمی دهد، اما برخی منابع انگیزشی یا روان‌شناختی مورد ادعای نظریة منابع به‌عنوان پیش‌بینی‌کننده‌های مشارکت سیاسی تأیید می‌شوند.
)