توسعه علوم انسانی بخشی مهم از توسعه ساختار سیاسی اجتماعی محسوب میشود. بررسی وجوه توسعه علوم انسانی برای کشورهای در حال توسعه بسیار مهم و ضروری است. در مباحث مربوط به توسعه علوم انسانی در ایران و کشورهای در حال توسعه، دو جریان مهم معرفتی «بومیگرایی کارکردی» و «بومیگرایی معرفتشناسانه» قرار دارند و همواره تقابلهای رویکردی را با یکدیگر داشتهاند که موجب کندی تحول در توسعه علوم انسانی گشته است. در این پژوهش قصد آن داریم که با یک روش کیفی و بهرهگیری از ابزارگردآوری دادهها کیفی به این سوال پاسخ دهیم (سوال اصلی) که «تقابل رویکرد بومیگرایی کارکردی و رویکرد بومیگرایی معرفتشناسانه در بومیسازی و توسعه علوم انسانی چگونه سبب کارآمدی و یا ناکارآمدی این حوزه میگردد؟». فرضیه اصلی ما در این پژوهش بیان میدارد که «تقابل رویکرد بومیگرایی کارکردی و رویکرد بومیگرایی معرفت شناسانه سبب کُندشدن فرآیند توسعه علوم انسانی و عدم تحقق بومیسازی در ایران شده و حرکت به سمت رویکرد تلفیقی ـ ترکیبی در این حوزه، راهگشای وضعیت فوق میباشد».
ابتدای صفحه