تاکنون محققان ایرانی تلاش‌های بسیاری برای تبیین علمی سیاست خارجی ایران انجام داده‌اند و در این راه کوشیده‌اند تا از یافته‌های جدید و رهیافت‌های گوناگون در عرصه روش‌شناسی علوم اجتماعی بهره برند. در این مقاله با بررسی بخش عمده‌ای از ادبیات موجود در این زمینه نشان داده خواهد شد که رهیافت غالب در این زمینه پوزیتیویسم بوده است. برای این منظور پس از بررسی اجمالی آموزه‌های پوزیتیویسم، نظرات محققان ایرانی درباره سیاست خارجی ایران، از منظر روش‌شناسی مورد تحلیل قرار گرفته و نتیجه گرفته خواهد شد که به رغم تفاوت‌های نظری، پوزیتیویسم بر مطالعات حاکم بوده است.
ابتدای صفحه